UMNO & Pas: Antara Perpaduan atau Penyatuan

Cadangan supaya wujudnya perpaduan antara UMNO dan Pas seperti yang dicadangkan oleh Saudara Lokman Noor Adam, Panel Pemikir, Jabatan Hal Ehwal Khas (JASA) kembali menghangatkan suasana politik di Malaysia. Jika dahulu pernah timbul cadangan isu kerajaan perpaduan antara UMNO dan juga Pas, namun isu itu kelihatan selesai apabila pemimpin tertinggi Pakatan Rakyat menyatakan komitmen terhadap kerjasama di antara mereka tanpa melibatkan pihak luar. Semua rakyat sedia maklum tentang keperluan wujudnya perpaduan di antara parti UMNO dan Pas dalam hal yang melibatkan kepentingan Islam dan Melayu di negara ini. Keperluan yang mendesak ini memaksa tokoh-tokoh besar agama seperti Sahibu Samahah Tan Sri Harussani dan Prof. Datuk Dr. Mahmood Zuhdi Abdul Majid turut sama menyatakan pandangan menyokong usaha ke arah perpaduan ini. Kita telah dilambakkan dengan pelbagai alasan dan sebab kepada keperluan itu, maka penulisan ini diharapkan mampu untuk memberikan satu pandangan baharu agar kita dapat melihat isu ini dalam perspektif yang lebih luas.

Terdapat kekeliruan pemikiran dikalangan kita apabila memperkatakan tentang perpaduan Islam dan Melayu di negara ini. Kita sering membayangkan satu bentuk penyatuan parti besar Melayu seperti UMNO dan Pas. Seolah-olah mereka beranggapan bahawa perpaduan Melayu dan Islam itu hanya mampu dibina apabila bersatunya parti-parti politik Melayu di bawah satu kerajaan atau parti sahaja. Benar, itu boleh menjadi salah satu bentuk ukuran kepada perpaduan dan kesepakatan. Namun jika dilihat dalam kaca mata yang lebih fleksibal dan dinamik, perpaduan dalam konteks politik tidak semestinya menjurus kepada kewujudan penyatuan politik di bawah satu jenama parti tertentu. Ini kerana, tanggapan umum mendefinasikan perpaduan itu menjurus kepada kesamaan dan kesefahaman dalam banyak perkara, wal hal dalam politik kita memerlukan kerencaman pemikiran, perbedaan dalam idea-idea pembangunan negara dan kepelbagaian dalam pembentukan nilai-nilai kenegaraan. Kita memerlukan segala perbezaan ini dalam lapangan politik, namun begitu kita masih boleh mencapai perpaduan dalam erti kata yang sebenar. Perpaduan yang sebenar di dalam politik adalah apabila pemain-pemain politik Melayu Islam mampu bersama mempertahankan dan menyatakan secara terbuka tentang keseriusan mereka mempertahankan prinsip dan etika yang menjadi asas kepada kekudusan Islam di Malaysia. Di dalam konteks politik semasa, apa yang diperlukan ialah satu bentuk kerjasama politik yang memberikan penekanan terhadap hal ini, bukan pula memberikan penekanan terhadap usaha untuk menggabungkan kedua parti terbabit. Jika ada pihak yang serius untuk meneruskan agenda penyatuan ini, bermakna mereka sedang melakukan usaha yang sukar walaupun tidak mustahil. Penyatuan parti Melayu Islam di atas nama perpaduan masih belum tentu menjamin kesepakatan dalam mempertahankan Islam, indahnya perpaduan hanya pada nama namun belum tentu dalam tindakannya. Umat Islam di Malaysia harus bijak meletakkan keutamaan pada setiap tindakannya, apakah dengan berlakunya penyatuan parti politik lebih utama daripada memberikan penekanan terhadap kesepakatan dikalangan politikus Islam mengenai perkara-perkara dasar yang wajib dipertahankan? Soalan yang wajar untuk kita semua fikirkan.

Kelihatan sedikit aneh apabila ada segelintir pemimpin di dalam kedua-dua parti yang bersifat sangat negatif apabila membincangkan hal perpaduan ini. Sebahagian mereka memandang parti lawan penuh curiga, kadangkala memberikan reaksi balas dengan kadar yang sedikit gelojoh. Ada beberapa hal yang difikirkan menjadi punca kepada reaksi ini, pertamanya kebimbangan jika berlakunya penyatuan politik maka akan terhapuslah peranan sedia ada dan potensi masa depan kerjaya politik mereka. Menghalang sebarang usaha perpaduan antara kedua parti adalah pilihan terbaik yang ada pada mereka. Keduanya wujud sikap dendam dan isu peribadi yang melibatkan sebahagian pemimpin kedua parti. Permusuhan ini berlaku disebabkan oleh faktor sejarah dan juga persekitaran sosial politik yang ada. Sudah seakan menjadi lumrah politik, segelintir pihak akan memaki hamun dan memfitnah musuh politik mereka. Hal ini sudah menjadi makanan ahli politik dan ia sudah membarahi ikatan persaudaraan Islam yang sedia terjalin. Punca ketiga ialah sikap fanatik dan taksub pada parti politik anutan mereka. Ahli politik jenis ini menganggap parti wakilan mereka seolah-olah sudah menjadi ‘agama’ yang wajib mereka taati dan pertahankan daripada campur tangan pihak luar. Apabila ahli politik secara keterlaluan taksub pada politik kepartiannya, segala bentuk fikir akan menjurus dalam konteks yang sempit. Apa sahaja isu yang akan dibawa atau dibincangkan, politikus jenis ini akan sentiasa meletakkan keutamaan pada keuntungan parti anutannya sahaja. Berikut merupakan antara cabaran dalaman terbesar yang perlu dihadapi oleh kedua-dua parti jika mereka serius untuk mengadakan kerjasama politik. Penyakit aneh sebahagian ahli politik ini dapat diubati jika mereka jelas terhadap matlamat utama berpolitik dalam Islam yang mana mementingkan kesejahteraan rakyat dan bukan pula bermatlamatkan kepentingan peribadi. Entah betapa ramai politikus yang kononnya mereka berjuang untuk rakyat, namun apabila diminta berkorban demi kepentingan rakyat, namun golongan ini menyepi dan bersembunyi dibalik timbunan emas mereka. Hal ini merupakan sifat kedangkalan berpolitik yang hanya akan merugikan umat Islam. Politikus yang matang dan bijak akan menilai setiap isu melangkaui batasan parti dan sentiasa meletakkan keutamaan Islam melebihi keuntungan peribadi dan parti. Kita kekurangan ahli politik Islam seperti ini yang mana mempunyai daya tajdid dalam pemikirannya. Pemikiran politik lama yang beku dan rigid sudah tidak releven pada zaman ini, ia sudah berada pada satu tahap yang mana tidak bergerak. Tanpa daya tajdid dalam pemikiran ahli politik Islam kini, maka sukar untuk merealisasikan perpaduan Islam dikalangan politikus sekalian.  

Kita harus mengambil sikap rasional yang mana mewujudkan satu medan perbincangan sihat bagi  mewujudkan kesefahaman bukan sahaja dikalangan politikus Islam, bahkan dengan ahli politik bukan Islam. Mungkin akan timbul masalah persepsi dan prejudis pada peringkat awal pelaksanaan perbincangan perpaduan Islam seperti sikap kurang senang masyarakat bukan Islam. Masalah ini boleh diatasi dengan menjelaskan kepada mereka apa sebenarnya hala tuju perbincangan itu, manfaat hasil kepada mereka dan bagaimana mereka boleh memainkan peranan ke arah perpaduan kedua parti terbesar. Perpaduan politik di antara parti UMNO dan Pas akan membawa manfaat kepada negara apabila menjadikan keadaan politik semasa lebih stabil, ini mampu menarik pelabur luar datang melabur di Malaysia. Hal ini juga akan memberikan implikasi yang baik terhadap pembangunan negara apabila banyak dasar-dasar kerajaan dapat dilaksanakan dengan baik apabila mendapat sokongan kuat daripada semua pihak. Kesemua manfaat ini dapat dinikmati kesannya kepada keseluruhan rakyat tanpa mengira kaum dan latar belakang. Ini menjadi dalil yang kuat bagi parti politik bukan Melayu untuk menyokong dan turut serta menyertai perbincangan ke arah perpaduan di antara UMNO dan juga Pas.

Umat Islam di Malaysia kini dianggap lemah, sana sini masyarakat membincangkan hal ini. Kedengaran pelbagai teori punca masalah ini, antara yang kuat dicanang adalah kerana parti UMNO yang kini dilihat lemah dan sedang bergelut dengan suasana politik baharu. Apa yang menjadi tunjang kepada masalah umat Islam di Malaysia kini bukan kerana lemahnya UMNO, bukan juga kerana kuatnya asakan DAP, tetapi kerana kita seringkali mengambil langkah mendiamkan diri dalam banyak hal. Kita kekurangan kesepakatan dan ketegasan dalam hal-hal yang membabitkan kepentingan umat Islam di Malaysia. Jika ada pun nada yang dilontarkan, ia lebih kepada lepasan emosi yang berlebihan. Oleh itu, objektif perbincangan mengenai kerjasama politik Melayu Islam ini harus jelas, mencari kesepakatan dikalangan ahli politik mengenai prinsip dan dasar yang wajib dipertahankan sesama mereka walaupun mempunyai ideologi politik yang berbeza. Dalam kesepakatan itu, masih lagi memelihara kepentingan masyarakat Malaysia yang berbilang bangsa tanpa meminggirkan mana-mana pihak. Sekali lagi ingin ditegaskan, apa yang diperlukan kini ialah kesepakatan dan perpaduan, bukan pula penyatuan kedua parti politik. Kedua-dua parti mengaku mendasari kepentingan Melayu Islam, ia juga memiliki sejumlah besar pengikut yang setia dan mempunyai pemimpin yang berpengalaman luas dalam arena politik, namun jika mereka gagal untuk duduk semeja berbincang dan bersetuju dalam beberapa perkara, alangkah malang nasib umat Islam di Malaysia miliki pemimpin seperti mereka!    

oleh: Ajim (www.ajimtajdid.com)